Ik kan het niet genoeg herhalen.

Eigenlijk plan je al een heleboel, onbewust. Waarom dat dan niet bewust doen zodat je precies weet waar je aan toe bent?

Kijk eens naar dit verhaal van een cursist:

“Wij plannen onze vakantie nooit”

“Wij plannen thuis onze vakantie nooit. Dan voelen we ons niet vrij. Zodra we vakantie hebben (1) nemen we de fiets (2) en vertrekken met de wind in de rug (3). Als we honger krijgen eten we wat en ‘s-avonds zetten we ons tentje op op de dichtsbijzijnde camping (4). We plannen dus nooit waar we naartoe gaan”.

Ik vroeg of ze ooit nog terugkwamen als er bijvoorbeeld westenwind bleef waaien. “Jahoor’ dan bepalen we (5) hoeveel dagen we nodig hebben om tegen de wind in terug te komen en keren tegen die tijd om”.

Ik heb alle planningsmomenten met een cijfer gemerkt. Want (1) natuurlijk kun je niet zomaar op een dag tegen je baas zeggen dat de volgende dag op vakantie gaat. En als zelfstandig ondernemer kun je ook niet van het ene moment op het andere weg gaan zonder eerst datgene gedaan te hebben waar de klant op wacht.

De fiets (2) is natuurlijk prima op orde voor zo’n vakantie, daar moet je een keer tijd voor hebben gemaakt. En zelfs als het lijkt dat je niks plant (3) dan is dit toch een vorm van plannen, je geeft de kaders aan, wind in de rug.
En dan bleken ze ook een tent te hebben ingepakt (4). Misschien een minimale planning. Maar er zat ook een tas met kleding bij, gaat dat zonder planning?
En als laatste onderdeel (5) planden ze de terugreis gelukkig wel, want het einde van de vakantie was ook afgesproken.

Lees volgende week mee voor het tweede deel van deze blog.

Selma Mulder, PEPworldwide Nederland